شعر و دکلمه وطنم از مهدی کرباسیان

 
mein Heimatland in der Käfig mit Fußschellen und Ketten   Meine Erde liebe Dich mit jedem Atemzug  Dein Leib verfängt sich durch Unterdrückung
und Schikane  Es ist Zeit zum Aufstand,mein Landsmann Wie lange soll dieses Leid verheimlich bleiben? Irans Ehre  und Würde wird zum verkauft gestellt  Getrocknetes Brot wird immer  wieder auf den Tisch serviert  Den Bauch Satt zu schlagen, ist für mich ein Komplex  Mein Herz,Dein oh und Fluch verbrachte die Nacht Die Träne des Kindes machte die Mutter außer sich und verrückt  Vater gab Wasser und kein Brot, war beschämt  Meine Mutter gab auf , zu versprechen Jede, die an diese Macht kam, Vergas Menschen und  trocknes Brot  Starb Gerechtigkeit und kam Freiheit in die Käfig hinein  In der Käfig strebe ich nach Wiederaufbau Jener, der sagt , Mahdis Botschafter sei Der selber sei ein Betruger  Du bist Vorleser jedes Wortes der Ungerechtigkeit  Anscheinend bist du Anhäger der Alis Gerechtigkeit  Dein Mekka ist Unwissenheit  Gerichtet sich zum satanischen Mekka Auf dem Machtsitz fühlst du dich wohl Da Du Iran Land nicht gewürdigt bist  Alter Wolf kam mit Füchsen unter einem Dach zusammen    Hinterlist und Täuschung tritt ins Haus Hinein  Der Führer jeder Art von Hinterlist und Täuschung und Korruption  Vergeudete die Volkswürde und Heimatland So bist Du in der Macht versunken  Weiterhin mit Gedanken an Kernwaffen Bombe Denk ans Volk, lange noch leben Mit Lächeln auf der Lippen,aber  enttäuscht und kraftlos  Du sahst nicht, barfüßigen Kinder Straßenmädchen, von wegen  Schlag auf die Trommel der Heuchelei und Intrige Sag immer wider unser Wort, Sei Gotteswort   Die Fersen dieser Suren sind nur Behauptung    Bedeutung dieser Fersen sind Eure Natur /Gemüt Der Ausweg von diesem Territorium  ist fruchtbares Land So Freiheitsader mit  Blut  spendiere  Liedermacher

      وطنم 
وطنم درقل و زنجیر و قفس
خاک‌ من عاشقتم با هر نفس
تن تو زندونی در جور و جفا
وقت آن شد هم وطن خیزی بپا
تا به کی باید شود این درد نهان
شان ایران را فروشند در دکان
نان خشک پادشه هر سفره شد
يک شکم سیری برایم عقده شد
آه و نفرین تُو دلا بیتوته کرد
اشک مادر کودک و دیونه کرد
بابا آب داد نان نداد ، شرمنده شد
مادرم از وعده دادن خسته شد
هر کسی در راس این قدرت نشست
نان خشک و مردمان یادش برفت
عدل مُرد و شد قفس آزادیم
در قفس من در‌ پی ِ آبادیم
آنکه گوید نایب آن مَهدی است
خود جَبینش سر به مُهر رندی است
قبله ی تو در پس ِ نادانی است
رو بسوی کعبه ی شیطانی است
در جایگاه قدرتت تو خوش نشین
چونکه نیستی لایق ایران زمین
گرگِ پیر با روبه هان هم خانه شد
مکر‌و نیرنگ وارد این خانه شد
رهبر هر جهل و جور و هر فساد
حرمت خلق و وطن دادی به باد
آنچنان تو غرق در قدرت گشته ای
همچنان در فکر بمب هسته ای
فکر ِ مردم باش چگونه زنده ان
خنده ای بر لب ولی دل مُرده ان
تو ندیدی کودکان ِ پاپتی
دختران ِ تن فروش از بابتی
با بکوبید بر طبل ِ رنگ و ریا
باز بگو حرف خداست ، حرف ما
آيه ها اين سوره ها يك ادعاست
معني اين ذآيه ها طبع شماست
چاره ی این مرز و بوم آبادی است
دادن خون به رگ ِ آزادی است
ترانه سرا : مهدی کرباسیان