شعر معضل از مهدی کرباسیان

 

گلایه ها داره دلم ، از همه چی می خوام بگم

از کودک ِ گرسنه ای ، از مادری که داره غم 

گلایه ها داره دلم ؟ از حال و روز وطنم 
از زخم های رو تَنش ، از سوخت و سوز ِ وطنم 

از پدری که شب می یاد ، دستای خالیشو ببین
از عرق ِ شرمندگیش که می شینه روی جَبین 

فاصله ی دارو ندار ، اینجا تا نا کجا شده 
اونکه داره واسه خودش فکر می‌کنه خدا شده 

یکی ببین آه نداره با ناله سودا بکنه 
یکی می گه که می تونه  ثروتشو دریا  کنه 

جوونا بی هدف شدن ، از مملکت گریزونن
واسه فرار  دوپا دارن ، دو پا دیگه قرض می‌گیرن‌

کسی به فکر ِ منو تو ، کسی به فکر ِ خونه نیست 
کسی به جز دستای ما به فکر این ویرونه نیست

ایران ِ من ایران ِ من تُو دستای دیکتاتوره 
تا وقتی کاری نکنیم اوضاع ِ ما همینطوره 

مصیبت ِ مردُم ِ ما ، بازیگرای بازیه 
از هر‌چی می خوای تو بگی ، می‌گن حرفت سیاسیه

اما یه روز تموم می شه دوران ِ نعلین و عبا 
تاریخ ِ مصرفی داره عمر ِ همه دیکتاتورا

تا ته ِ این بیت برسم ، قصه همینه همیشه 
الان داره یه کودکی از گُشنگی تَلف می شه 

ترانه سُرا : مهدی کرباسیان

 ( Das Problem )
Herz hat Beschwerde.Ich möchte von allem erzählen…..
von einem hungrigen Kind, von einer Mutter, die traurig ist.
Ich habe Beschwerde über Situation 
in meinem Heimatland 
von Wunden seines Körpers,von Leid und Elend meiner Heimat 
von einem Vater, der Abend mit leeren Händen nach Hause kommt,
Es schämt ihn und schwitz vor Scham
Abstand zwischen Reichen und Armen ist von hier bis Unendlich 
Der Wohlhabende denkt, dass er 
Gott sei 
Schau mal, einer hat nichts zu Essen 
 Einer weiß nicht , wie er mit seinem Vermögen umgeht
Jungs sind ziellos, flüchtig von der Heimat 
Sie haben sich in die Flucht 
Diese Mitglieder des Parlaments, die
angeblich die Gründer des Gesetzes sind ,
Auf der Arbeit machen Schläfchen, und verpassen jede Entscheidung bei der Wahl 
Keine denkt an Dich und an mich, keine
dankt an die Heimat
Niemand außer uns Danke an die
Ruinen
Mein Iran,mein Iran ist in den Händen 
des Diktators
So lange wir nichts tun, bleibt unsere
Lage unverändert 
Das Leiden unserer Menschen,Spieler
dieses Spiels
Alles, was Du sagen möchtest, wird politisch verstanden 
Aber eines Tages endet die Ära von
Aba (Mantel)und Pantoffeln 
Alle Diktaturen haben ein Verfallsdatum 
Bis ich das Ende des Gedichts erreiche,die Fabel ist immer das Gleiche , 
verhungert sich gerade ein kleines Kind.

Liedermacher Mehdi Karbassian